ισότονος

-η, -ο (Α ἰσότονος, -ον)

αυτός που έχει τον ίδιο τόνο, δηλ. την ίδια ένταση με κάποιον άλλο

νεοελλ.

1. όρος τής χημείας που χαρακτηρίζει διαλύματα τα οποία παρουσιάζουν την ίδια ωσμωτική πίεση

2. φυσ. (για ατομικούς πυρήνες ή νουκλίδια) αυτός που έχει τον ίδιο αριθμό νετρονίων με άλλον, αλλά διαφορετικό αριθμό πρωτονίων

αρχ.

1. αυτός που έχει τεντωθεί εξίσου

2. επίπεδος, ίσος.

επίρρ...

ἰσοτόνως (Α)

εξίσου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἰσ(ο)-* + -τονος (< τόνος < τείνω), πρβλ. βαρύ-τονος, οξύ-τονος. Ως χημικός όρος η λ. είναι αντιδάνεια, πρβλ. γαλλ. isotone < iso- (πρβλ. ισ[ο]-) + -tone (πρβλ. τόνος)].